Alle leerlingen zingen donderdagochtend een lied op de melodie van ‘What shall we do with the drunken sailor’, met een speciaal op meester Eric gerichte tekst. In de aula staat een rieten fauteuil op het podium, waarin meester Eric plaatsneemt. Myrthe Kooij- van Berkel, intern begeleider van de Paullusschool, vertelt dat ze een rondje langs de leerlingen deed en hen vroeg om in één woord te vertellen wat ze van meester Eric vinden. Kooij- van Berkel: “Grappig is een woord dat heel vaak langs kwam, leuk ook. Creatief zeiden veel collega’s.” Meester Eric heeft zelf ook wel een idee: “Als je ook langs groep acht bent geweest, kwam het woord ‘mosterdman’ zeker ook wel langs”, grapt hij terwijl hij zijn mosterdgele schoenen in de lucht steekt.
Gekscherend
Kooij- van Berkel vertelt dat Eric Geserick vorig jaar zowel in groep 5/6 als in groep 7/8 stond. Daarnaast deed hij nog ondersteunde taken. “Daarbij reed hij met zo’n Ikea-trolley heen en weer. Die trolley noemden we gekscherend zijn rollator. Vandaar dat we hem nu, voor de grap, een echte rollator voor zijn pensioen hebben gegeven.”
Naast de rollator, krijgt Geserick nog veel meer cadeaus. Van de ouderraad krijgt hij een beeldje en de klassen hebben ook allemaal iets speciaals voor de meester gemaakt, zoals een fotoboek, een krant en een dienblad met lekkernijen. Het is duidelijk dat de meester erg geliefd is. “Ook al ga ik met pensioen, ik vind dit zo’n leuke school. Ik wil best, als jullie me nodig hebben, een keertje komen invallen. Alleen niet meer een hele week.”
(Tekst gaat verder onder de foto.)
© Bastiaan Miché
Met het vertrek van Geserick, gaat de laatste meester weg van de Paulusschool. Eind jaren zeventig liep hij er al stage, maar vertrok daarna naar een andere school om te gaan werken. Een school voor voortgezet speciaal onderwijs school. Ook werd hij coach en later zelfs bondscoach in het baanwielrennen. Toen dat afliep en het door een samenloop van omstandigheden niet meer zo lekker liep op de middelbare school, vroeg zijn buurman, die toevallig de toenmalige directeur van de Paulusschool was, aan Geserick of hij op zijn school les wilde geven.
“Dat was in 2001. Mijn kinderen zaten hier op school, mijn vrouw is heel lang klassenmoeder geweest, dus ik kende het hier wel een beetje. En wat me ook zo aansprak, was dat ze hier niet meededen met de eind-citotoets. Dat beviel me heel goed. Want van de uitslag van die toets, hing af naar welke middelbare school een kind zou gaan. Er werd zoveel druk gelegd op kinderen op scholen die wél met die toets werkten. We leven ook steeds meer in een prestatie- en afrekenmaatschappij. Dat doet een kind niet goed. Dus toen ben ik bij de Paulusschool begonnen en ik ben er niet meer weggegaan. En nu ga ik met pensioen.”
‘Een kind moet goed in zijn vel zitten, zelfvertrouwen hebben en met een gezonde blik naar de toekomst kijken’
34 jaar in het onderwijs, waarvan 22 op dezelfde basisschool. Waarom denkt meester Eric dat hij zo lang is blijven plakken op de Paulusschool? “Een kind moet goed in zijn vel zitten, zelfvertrouwen hebben en met een gezonde blik naar de toekomst kijken. Zodat het stevig in de schoenen staat, levensvreugde opbouwen, door te doen wat je leuk vindt. Dat is belangrijk. Als aan die voorwaarden is voldaan, dan is een kind ontvankelijk voor lesstof en gaat het kind ook leren. Dat zo belangrijk en dat zien ze bij de Paulusschool. Op veel andere scholen wordt dat niet gezien. Daar moeten ze vooral presteren, zowel de kinderen, als de scholen zelf. Daar worden ze afgerekend op hun prestaties.”
Ook scholen worden steeds meer afgerekend op hun prestaties, vindt Geserick. “En dat is zo zonde. Als de resultaten tegenvallen, kunnen ze nog een bezoek verwachten van de inspectie. Er wordt te veel naar de cijfers gekeken, helemaal niet naar het hoe en waarom, naar de kinderen.” Geserick is dan ook blij dat het etiket ‘Excellente school’ niet meer wordt uitgedeeld. “Je bent als leerkracht zo veel meer, dan alleen het overdragen van lessen. Juist het andere aspect, het kijken naar het kind, wordt steeds belangrijker. Je moet kijken naar de groei van een kind. Hoe komt het hier binnen en hoe gaat het weer weg. In hoeverre is het gegroeid? Dát is belangrijk, zowel cognitief als sociaal- emotioneel.”
(Tekst gaat verder onder de foto.)
© Bastiaan Miché
Tot zes jaar geleden werkte Geserick fulltime. Toen werd hij getroffen door een hartinfarct. “Ik ben toen naar vier dagen in de week werken gegaan en het laatste jaar heb ik drie dagen per week gewerkt. Dan is de overstap ook niet zo groot, als ik eenmaal met pensioen ben.”
Wielrennen
Wat gaat hij met al zijn vrije tijd doen? Nou ja, al zijn vrije tijd... “Ik fiets zelf graag en ik heb ook een baanwielerschool in Amsterdam. Daar train ik samen met vier trainers jeugd van acht tot ongeveer twintig jaar en ben er ook nog voorzitter. Nu met de Tour de France tv, is het zo leuk om te kijken. Er rijden renners mee, die wij nog hebben getraind zoals Dylan Groenewegen.” Naast het fietsen, is Geserick ook gek op zijn twee kleinkinderen. Eén van drie en één van anderhalf jaar. “Ik ben gewoon gek op kinderen, de spontaniteit en het zien opgroeien vind ik leuk.”
Mocht Geserick zich toch gaan vervelen, dan loopt hij gewoon even een ommetje. Hij woont op nog geen vijf minuten wandelen bij de Paulusschool vandaan. Ook kan hij 14 september alvast in zijn agenda zetten, want dan houdt de basisschool een reünie voor (oud-)leerlingen en leerkrachten in het huidige gebouw. Het pand wordt gesloopt om plaats te maken voor een multifunctioneel gebouw voor de school, Bink kinderopvang en wijkcentrum De Lelie.
Inschrijving voor de reünie kan via de onderstaande QR-code.
Bosdrift de Clemenskerk gebouwd. Daar kwamen al vlug katholieke scholen bij. Als eerste was dat in 1917 de St. Clemensschool aan de Leliestraat. 
